بمناسبت میلاد آقا علی ابن موسی الرضا (ع)

وقتی از همه جا رانده می شوی، به آبی ترین آسمان دنیا دخیل می بندی تا میهمان بهترین میزبان دنیا شوی. گاهی به قدری دلت می گیرد که دوست داری در یک جای دنج با خودت و خدای خودت خلوت کنی؛ گاهی تمام درها به رویت بسته می شود و تنها رفتن به یک جا می تواند آرامت کند؛ خدا را شکر کسی هست که با گوش جان حرف هایمان را می شنود و بدون هیچ چشمداشتی جوابمان را می دهد و آرام می گیریم، به راستی چه خوب مهمان نوازی است؛ چه خوب به غصه ها و قصه های تمام نشدنی مان گوش می کند، دستمان را می گیرد و مخلصانه در ضمانت زندگی مان دلگرم مان می کند ...

آقا علی ابن موسی الرضا (علیه السلام)، همان ضامن آهو را می گویم. همان آقایی که حرمش پرتو نور الهی و قطعه ای از بهشت و دارالشفای دردمندان و خانه امید دلشکستگان است. همان آقایی که در هر لحظه از شب و روز که به زیارت حرمش بشتابی صحن و سرای ملکوتی اش را مملو از جمعیت و دلباختگانی می یابی که برای رسیدن به مراد دلشان انگشتانشان را حلقه ضریح کرده و عطش چشمانشان را با نگریستن به گلدسته ها فرو می نشانند و تپش و بی قراری دلهایشان را با نظاره به گنبد طلا آرامش می بخشند. اینجا عشق و اخلاص موج می زند جایی که داستان ها و قصه ها و معجزات گفته و ناگفته زیادی وجود دارد و همه و همه عشق به این امام رئوف را توصیف می کند ...

خجسته میلاد باسعادت حضرت امام رضا(ع)، هشتمین اختر تابناک آسمان امامت بر دوستداران حضرتش مبارک باد.